Pierwszy kawałek na album P0RN0GR⛤PHY napisałem po rozmowie z Alex, dzień przed moimi trzydziestymi siódmymi urodzinami. Tekst naskrobałem czekając nad ranem na pociąg. Gadaliśmy między innymi o burlesce i uznałem, że chcę to upamiętnić. Punktem wyjścia był szowinistyczny „dowcip” („Im bardziej zardzewiały dach, tym wilgotniejsza piwnica.”), a punktem dojścia — puszczenie (popuszczenie) wodzy fantazji i wkroczenie na grząski grunt erotycznej groteski, może nawet pornograficznej.
Dwa dni wcześniej poznałem Salome i zainspirowała mnie do stworzenia utworu DD4RK 
☾✩☽ SALLY. Skończywszy pracę nad tymi dwoma piosenkami postanowiłem pójść w wyznaczonym przez nie kierunku i odstąpić na chwilę od rapowo-trip-hopowego anturażu, który dominował na moim pierwszym demku (można go posłuchać i na moim Bandcampie, i na SoundCloudzie).
Trzeci utwór był dla mnie… dość „niemodelowym” wyjściem z pudełka i zastanawiam się teraz czy nie popełniłem właśnie pleonazmu (bo czy cokolwiek — do czego doszywamy etykietę out of the box — może być modelowe?). Non-model out of the box. Modelowe wychodzenie z pudełka pachnie oksymoronem jak recyklingowane innowacje. Przez większość życia byłem perfekcjonistą w niezdrowy sposób. Teraz sam się sobie dziwię, że tak szybko mi idzie produkowanie tej muzyki.
p (nie róbcie tego w domu) zacząłem już kreślić kolejny. Podszedłem do Lili i od słowa do słowa przeszliśmy do Kiss, Kiss, Kiss, Kiss i skończyliśmy na Smile. W tak zwanym międzyczasie — między Kissami i Smilem (to nazwy drinków) — zadziała się magia. No i w ten sposób wróciłem na ścieżkę rapsów… tak powstał kawałek Z tym rapem to fajnie jak pyknie. Cover z twistem.
sh 
h
YOU! (I’ve just LIED). Alex podarowała mi na urodziny tomik poezji Arytmie życia Michała Kellena i o tym opowiadam we wspomnianej piosence. Chyba nigdy nie cieszyłem się bardziej z prezentu. Starałem się utrzymać rzeczoną kompozycję w konwencji neo-burleski z lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Utwór jest umyślnie eklektyczny — chciałem pobawić się formułą dark cabaretu zderzoną z r&b&s — i trwa blisko jedenaście minut. Nie wiem, co dalej. Jest czwarty października. Czwarta nad ranem.